Hans Kentie

Het eerste wat opvalt als je de werkruimte van zijn studio in Leusden binnenkomt is het roestige beeld van cortenstaal in de tuin: Imploded Column van Ewerdt Hilgemann. Weliswaar geplaatst in een hoek van de tuin maar toch prominent aanwezig. Grafisch vormgever Hans Kentie laat zich voor zijn werk inspireren door kunstenaars en het werk dat ze maken. Het verstilde werk van Ad de Keijzer, de constructieve werken van Yvonne Kracht, een groene unica vaas van Copier. Zijn werkruimte is helder en strak – de kunst die hem raakt is dat ook.

Hans Kentie voor de ingang van jazzclub Village Vanguard, New York, september 1992

Hans Kentie werd in 1946 geboren in Leerdam, in de schaduw van de Glasfabriek. Als jongetje was hij regelmatig in de omgeving van de fabriek te vinden en bracht dan ruwe kristalblokken en kleurige scherven mee naar huis om tuinen mee te decoreren. Ook bij het afval gestorte onderdelen van het persglasservies van Karel de Bazel en cactuspotjes van Andries Copier trokken zijn aandacht. “Een latente aanleg voor goed design denk ik achteraf wel eens. Ik ervaarde al snel de schoonheid van het glas. Als kind wist ik zeker dat ik glasblazer wilde worden. Het transparante van glas zit denk ik ook in m’n werk. Mijn typografie, de manier waarop ik met het wit omga, daaraan merk je dat. Ze zeggen wel dat ik m’n wit illustratief gebruik. Ik geloof dat daar een kern van waarheid in zit.”

Het transparante van het glas, de rivier de Linge en het landschap van de Alblasserwaard en Vijfheerenlanden zouden een blijvende invloed uitoefenen op het denken en doen van Hans Kentie. In 1957 verhuisde hij met zijn ouders naar Gorinchem, waar zijn vader een nieuwe baan had gevonden. Op de lagere school kwam hij het laatste jaar in een speciale klas terecht als voorbereiding op het voort-gezet onderwijs, maar zijn ouders wilden dat hij naar de LTS zou gaan om een vak te leren. Daar was beeldend kunstenaar Ad de Keijzer tekenleraar. Een man met een visie waarvan de jonge Kentie veel heeft geleerd. “Hij heeft mij het begrip vorm en contravorm bijgebracht. Een tot een deelfragment opgeblazen letter levert een vorm op, maar de restruimte levert een minstens evenwaardige vorm op. Ad de Keijzer was het ook die mijn ouders adviseerde mij alsnog naar de Grafische School in Utrecht te sturen.”

Kentie volgde van 1963 tot 1966 de School voor de Grafische Vakken: één dag naar school en de overige dagen werken bij Drukkerij/Uitgeverij J. Noorduijn en Zoon in Gorinchem, waar ook zijn eerste ontwerpen tot stand kwamen. Na de dagopleiding volgde hij nog drie jaar de avondopleiding grafisch ontwerpen. Na zijn opleiding aan de Grafische School kwam Kentie als grafisch ontwerper in dienst van Technische Uitgeverij Stam in Culemborg (1969-1971), het latere Educaboek. Het minutieus typograferen van schoolboeken en gedisciplineerd omgaan met de inhoud waren zijn belangrijkste taken. Het ontwerpproces kwam hier goed op gang, maar de minimale ruimte voor persoonlijke creativiteit bood toch te weinig uitdaging. Toen hij na twee jaar de overstap kon maken naar het Staatsdrukkerij en -uitgeverijbedrijf (SDU) in Den Haag was de beslissing dan ook niet moeilijk. SDU was uitgever van het parlementaire drukwerk en publicaties van de ministeries. 

In het kader van het parlementaire drukwerk ontwierp Kentie een visueel format, een ‘gezicht’ voor de omslagen van de Kamernota’s. Dat laatste vooral om het parlementaire drukwerk aantrekkelijker te maken voor de boekhandel. In een flexibel stramien ontstond het boek Achttiende-eeuwse Haagse boekbanden voor de Koninklijke Bibliotheek/Museum Meermanno Westreenianum (1976). Vervolgens gaf hij vorm aan twee jubileumboeken voor de Rijksdienst voor de Monumentenzorg: Schetsen uit de geschiedenis van de monumentenzorg in Nederland (1975) en Een eeuw strijd voor Nederlands cultureel erfgoed (1975). In de parlementaire uitgave De Troonrede van Ridderzaal naar huiskamer (1976) werd een schrijfmachineletter gecombineerd met geschreven tekstcorrecties. Dit was een initiatief van Kamer-voorzitter Anne Vondeling om het taalgebruik in de troonrede te versoberen en begrijpelijk te maken voor de burger. Daarnaast was Kentie vormgever van de Teleac-cursus Parlement en politiek (1977) en Inflatieneutrale belastingheffing (Rapport Hofstra, 1978). 

In deze uitgaven zie je de invloed terug van Gorinchem als centrum van de geometrisch abstracte kunst, vooral door zijn contacten met beeldend kunstenaars Ad Dekkers, Jan van Munster en Marinus Boezem, die hij rond zijn zestiende leerde kennen. Het werk van Dekkers en zijn geometrische beeldtaal fascineerde hem. Kentie maakte kennis met het strenge werk van kunstenaars als François Morellet, Peter Struycken en Richard Paul Lohse in Kunstcentrum Badhuis, waarvoor hij ook het tijdschrift kunstpublikaties ontwierp. Maar ook ontdekte hij de conceptuele werken van Marinus Boezem, wat inzichten opleverde die belangrijk zouden zijn in veel van zijn latere ontwerpen. Ook het internationale beeldhouwerssymposium in Gorinchem in 1974 is van invloed geweest op zijn ontwikkeling en kijk op vormgeving.

Nuchterheid
De overstap naar bedrijfsontwerper bij Grontmij NV in De Bilt (1978) was weliswaar niet zo groot maar betekende wel meer commerciële druk. Bij de SDU heerste er een ontwerpcultuur waar drukwerk werd ontworpen met een neutraal maar niettemin herkenbaar gezicht – bijna los van de maatschappelijke relevantie. Bij Grontmij trof Kentie een enorme nuchterheid aan. Door middel van rapportages, voorzien van technische illustraties en foto’s, werden uitspraken gedaan en standpunten ingenomen. “Bij Grontmij werkte je voor een bedrijf met een gedecentraliseerde bedrijfsstructuur, waarin alle provinciale kantoren hun eigen beleid en eigen manier van communiceren hadden. Ik wilde die unieke individualiteit niet opofferen aan een uniforme, gecentraliseerde vormgeving. Maar alle ontwikkelde uitingen, zowel redactioneel als in vorm, moesten wél verband met elkaar hebben. Hoe kon ik met taal, kleur, typografie en beeldmateriaal verbanden leggen en uitdragen dat al die afzonderlijke eenheden tot één familie behoorden? In dat opzicht was je dus (veel) meer dan een vormgever. In de jaarverslagen werden door middel van gekozen thema’s en beeldassociaties verhalen verteld over projecten die voor Grontmij belangrijk waren.”

Affiche GVN-tentoonstelling Letter & boek. Acht vormgevers, Stedelijk Museum, Amsterdam Beroepsvereninging Grafisch Vormgevers Nederland, 1985

Informatie over de dienstverlening en over water- en milieutechnieken werd opgenomen in brochures en jaarverslagen, zoals in 1979 rond het thema ‘milieu, lucht, water, bodem’. Naast het drukwerk ontwierp Kentie ook de beursstands voor de Jaarbeurs in Utrecht en de Rai in Amsterdam. In 1985 zagen een uitnodigingskaart, affiche en boekje met een tekst van Battus (Hugo Brandt Corstius) voor de beroepsvereniging Grafisch Vormgevers Nederland (GVN) het licht. Het boekwerkje Letter & Boek. 8 x Battusbegeleidde de tentoonstelling Letter & Boek. Acht vormgevers in het Stedelijk Museum in Amsterdam, met werk van Chris Brand, Bram de Does, Hans Kentie, Kees Nieuwenhuijzen, Gerrit Noordzij, Guus Ros, Harry Sierman en Jolijn van de Wouw. “De deelnemende vormgevers en letterontwerpers werden samengebracht in een uitgave waarvoor ze ieder een tekst van Battus over twee pagina’s vormgaven. Het is historisch gezien nog steeds een unieke uitgave en was voor mij persoonlijk een inspirerende ervaring.” Kentie ontwierp het affiche met gebruikmaking van het destijds nieuwe lettertype de Trinité en als illustratie kopijbladen van Bram de Does. 

Vertellend ontwerpen
“Vertellend ontwerpen, proberen een dialoog op te bouwen tussen bedrijf en gebruiker, de lezer”, zegt Hans Kentie, die in 1979 verhuisde van Gorinchem naar Leusden en een van de Eurowoningen van architect Henk Klunder in de wijk Rozendaal betrok. Inmiddels was hij in 1970 getrouwd met Alie van Iperen en vader van twee zoons, Ward (1971) en Rik (1973). De lijn van vertellend ontwerpen zette Hans Kentie sterk in toen hij zich in 1986 als zelfstandig grafisch ontwerper en adviseur vestigde. “Toen ik bij Grontmij vertrok, liepen sommige projecten nog door. Een van mijn eerste zelfstandige projecten was dan ook voor Grontmij, de brochure De bodem, de basis uit 1986 over bodemsanering en alles wat daarbij komt kijken. Heel actueel in die jaren. In de vormgeving haalde ik er van alles bij om de tekst begrijpelijk en invoelbaar te maken: een rij van zeven jampotjes met bodemmonsters, een zuurstofmasker, rubberen werkhandschoenen, een glanzende gele helm met stofbril, een paar rubberlaarzen, uitsneden van platte-gronden waar de bodem moest worden gesaneerd en projectinformatie. In de uitgave gebruikte ik uitsluitend kleine vrijstaande kleurafbeeldingen die schijnbaar los in het royale wit naast of onder een brede tekstkolom zijn geplaatst. Op het eerste gezicht mooie kijkplaatjes, pas in tweede instantie laten ze indringend de schaamte en het verwijt zien waarvoor ze staan.”

In 1986 was Hans Kentie hoofdprijswinnaar van de kalenderwedstrijd van grafisch weekblad Graficus met zijn Mondriaankalender Wisselwerking voor het Haags Gemeentemuseum en Grontmij NV. Deze kalender is, evenals de kalender uit 1987 met werk van fotograaf Cor van Weele, opgenomen in diverse museumcollecties. “Grontmij gaf jaarlijks een kalender uit met realistisch werk van beeldhouwers. Ik vond dat figuratieve niet meer zo passen bij het tijdsbeeld en de cultuur van Grontmij en ontwierp een kalender met werk van Jeroen Henneman, dat veel eigentijdser was.”

Voor de Mondriaankalender werkte Kentie samen met kunsthistoricus en Mondriaan-kenner Herbert Henkels van het Haags Gemeentemuseum. Het onderliggende grid van de kalender is gebaseerd op de maatverhoudingen van de gulden snede, met een heldere vormgeving als resultaat. Op ieder blad zijn één grote en meerdere kleine afbeeldingen van schilderijen en tekeningen, het calendarium en informatie over de woon- en werkplekken van Mondriaan geplaatst. Op het laatste blad is een overzicht opgenomen van alle kunststijlen uit de levensjaren van Mondriaan en plattegronden van de gebieden waar Mondriaan tijdens zijn leven heeft gewoond.

Dekvel en kalenderblad kalender Wisselwerking Piet Mondriaan 1986, Haags Gemeentemuseum/Grontmij NV, De Bilt, 1985

Voor de kalender Floris Meydam unica uit 2000, uitgegeven door Drukkerij Den Dunnen in Leerdam ter gelegenheid van de millenniumwisseling, werd een keuze gemaakt uit de afgebeelde unica in het boek Floris Meydam glass uit 1999. De jubileumkalender Culture of candy, over snoepen in diverse culturen, maakte Kentie in 2001 voor Van Melle in Breda. Voor de kalender werd samengewerkt met de organisatie World Press Photo, die een masterclass had georganiseerd voor aan- stormend fotografisch talent uit verschillende landen. In de kalender zijn 14 beelden (de kalender loopt over 14 maanden) opgenomen die kenmerkend zijn voor de cultuur van een land. Naast de grote foto werden twee uitscheurbare postkaarten toegevoegd, terwijl de typografie van het calendarium in de sfeer werd gehouden van de producten van Van Melle. 

Een van de eerste opdrachtgevers van Studio Hans Kentie was in 1987 de Gezondheidsraad waarvoor hij de huisstijl en het logo ontwikkelde. Daarnaast ontwierp hij een typografisch maatsysteem voor de aanwezige tekstverwerkers, waarmee de Raad zelf adviezen kon vormgeven en produceren. Ook ontwikkelde hij affiches, folders en uitnodigingen voor de internationale congressen. 

Drukkerij Equipage in Assendelft initieerde de opdracht voor een serie posters waarvan ontwerpers het concept zelf mochten bepalen. Het project kreeg de titel 594 x 841, als verwijzing naar het papierformaat A1. Kentie was in 1988 de negende ontwerper in deze serie en koos als onderwerp De groene kathedraal, een land-art project bij Almere van Marinus Boezem. Lay-out/land-art was de titel die hij eraan meegaf. De presentatie van de poster werd begeleid door jazzpianist Jasper van ’t Hof, die een eigen compositie speelde die was gebaseerd op de lay-out van de kathedraal en het ritme van draaiende drukpersen. 

Poster Lay-out/land-art, negende in de serie 594 x 841, illustratie Kees Müller NIC, Drukkerij Equipage, Assendelft, 1988

Poster New York City. Special moments in 1993, nieuwjaarswens Studio Hans Kentie, 1992

Maat en ritme
Naast het landschap van de Alblasserwaard en Vijfheerenlanden en beeldende kunst is muziek de derde inspiratiebron voor Hans Kentie. Vanaf zijn vijftiende speelt hij tenorsax. Hij speelde onder meer in de big band van jazzsaxofonist Gijs Hendriks, die in 1972 de Wessel Ilcken Prijs won, jaarlijks toegekend aan een musicus als erkenning voor diens grote verdienste voor de jazz. “Maat en ritme hebben altijd een rol gespeeld in mijn ontwerpen. Ik heb veel inspiratie opgedaan in de jazzscene, vooral van de improviserende en meer abstracte avant-garde. In New York heb ik het hele jazzcircuit afgelopen, wat mede inspiratie heeft opgeleverd voor de kerstgroet van de studio: New York City. Special moments in 1993, met een afbeelding van Marilyn Monroe in een etalage in Greenwich Village waar twee mensen gefascineerd staan te kijken naar een uitstalling van Monroe-parafernalia. Ik heb toen ook een langdurig gesprek gehad met jazzdrummer Max Roach, die met Art Blakey en Kenny Clarke wordt beschouwd als een van de pioniers van de bebop.”

In 1990 werd het handboek Typografie uitgegeven door Uitgeverij Grafisch Opleiding Centrum Amsterdam. Dit boekwerk was het veertiende deel van een reeks ‘algrafische’ handboeken en deed dienst als leermiddel voor het beroepsbegeleidend onderwijs voor studenten aan kunstacademies en grafische scholen. Bij de opening van ieder hoofdstuk koos Kentie een afbeelding van een kunstwerk gerelateerd aan de inhoud van het betreffende hoofdstuk met als doel het musische element in de typografie te benadrukken. Op de band van het boek is het typografische grid van het binnenwerk afgebeeld als illustratie.

Het ontwerp van de postzegel 100 jaar Arbeidsinspectie 1990 voor de PTT en begeleid door Paul Hefting van de Dienst Esthetische Vormgeving geeft de denk-wereld van Hans Kentie moeiteloos weer. “Een serene lucht, gefotografeerd boven het mij zo dierbare polderlandschap van de Alblasserwaard, leek mij de meest treffende verbeelding van de begrippen vrijheid en humaniteit.” Ook het actuelere probleem van de verhouding arbeid en vrije tijd krijgt binnen deze beeldoplossing een symbolische vertaling. Werkvloeren, gefotografeerd door Alfred Birnie, dragen en verduren generaties lang werkende mensen die de sporen van hun aanwezigheid en bezigheden achterlaten in een schrift van tekens en structuren. De wijzer, rustend op een denkbeeldige horizon, wijst in het groen van de afgebeelde meter: de arbeidsomstandigheden kunnen alleen nog maar verbeterd worden en mogen nooit meer terugvallen in het rood van de ondergrens. Dat de Arbeidsinspectie niet alleen controlerend actief is maar ook signalen uitzendt over wat als beleid wenselijk is, wordt aangeduid met een gele driehoek als signaal en markering.

Philips
Een baanbrekende opdracht voor Philips International was in 1991 het jubileumboek Philips Honderd 1891-1991. Een beeldverhaal over de honderdjarige geschiedenis van het bedrijf, verdeeld over periodes van tien jaar, met beeldmateriaal en artikelen – in de tijd geplaatst – als collages in het boek opgenomen. “Dit boek is af!”, schreef Grafisch Nederland erover. Hans Kentie: “Na afloop van de presentatie van het boek was er een diner en kwam ik in gesprek met Bob Verheeke, secretaris van de Raad van Bestuur van Philips. Ik zei hem dat de jaarverslagen van Philips er niet uitzagen en een dag later zat ik bij de heer Timmer, de toenmalige directeur, aan tafel.” De heldere opdrachtformulering en het directe contact met Timmer hebben geleid tot Philips Jaarverslag 1991 en de corporate brochure Elegance in electronics, waarin volgens het concept van Hans Kentie het product (gefotografeerd door René de Wit en Pim Vuik als gebouwen in zwart-wit), de betreffende ontwerper (gefotografeerd door Taco Anema in kleur) en zijn inspiratiebronnen werden samengebracht. Anema maakte foto’s in verschillende landen en plaatste de ontwerpers in hun eigen culturele achtergrond.” De corporate brochure is vormgegeven met schetsen, sfeerbeelden en afbeeldingen van de producten zelf. Het jaarverslag met de corporate brochure werd door Graphis Annual Reports geplaatst bij de tien beste van Europa. 

Spreads jubileumboek Philips Honderd 1891-1991, 1991

In 1992 gebruikte Hans Kentie voor de kennismakingsbrochure De stap door het spiegelbeeld van Alons & Partners, adviesbureau voor verandering in Den Haag, het kalligrafische werk van beeldend kunstenaar Yvonne Kracht om in woord en beeld aansluiting te zoeken bij de mentaliteit en werkwijze van het bureau. In 1989 realiseerde hij al de huisstijl van dit bureau. Men wilde geen traditioneel logo maar een enigszins spirituele uitstraling. Het logo is opgenomen in Graphis Logo 2, waarin de 500 meest innovatieve logo’s ter wereld zijn opgenomen.

Veel inbreng had Kentie in 1993 bij de ontwikkeling van een luxe verpakkingsdoos met productbrochures voor Luxaform International, een meubelfabrikant in Duitsland. Van Zanten Trading uit Beesd ontwierp een collectie eigentijdse zitbanken met stoffen bekleding waarvoor de namen (Estrada, Familia, Figura, Insula) mede door Kentie waren bedacht. “Iedere lijn had een eigen beeldmerk in de primaire kleuren en groen, terug te vinden op de doos en in de diverse brochures. Uitgangspunt in de vormgeving was de huid die contact heeft met het zitvlak van de meubels, in beeld gebracht door detailvergrotingen van de menselijke huid in combinatie met grote foto’s van de zitbanken. Met teksten van Godert van Colmjon en foto’s van Taco Anema kreeg de doos een museale uitstraling.” 

Een bijzondere ontwerpopdracht was het pamflet dat de bezoekers van het Boekenbal 1993 na afloop meekregen naar huis. Het CPNB, de KNU, de Vereniging van Letterkundigen en de Nederlandse Boekverkopersbond deden een klemmend beroep op de Nederlandse regering, de Europese Commissie en de Verenigde Naties om alles in het werk te stellen een eind te maken aan de veroordeling van Salman Rushdie. Vanwege de veiligheid werd het in een anonieme envelop aan het einde van het bal meegegeven.

Documentair karakter
In het herdenkingsboek 10 jaar Forum 1977-1987. Een verkenning van kunst in de luwte (1994) paste Kentie voor het eerst digitale typografie toe. Een lijvig boek, uitgevoerd in zwart-wit, hetgeen het documentaire karakter versterkte (met foto’s van Wim Riemens en teksten van Maria-Rosa Boezem en Philip Peters). Per jaar worden de kunstwerken, installaties, performances, uitvoeringen, lezingen en bijeenkomsten in De Vleeshal en de buitenruimten van Middelburg in beeld gebracht, steeds voorafgegaan door een spread die het betreffende hoofdstuk samenvat.  De digitale inbreng kwam van zoon Ward, die na zijn studie aan het Grafisch Lyceum Utrecht in 1994 bij de studio in dienst was getreden. In 2012 nam hij deze over.

Voor de tentoonstelling Wat van waarde is…, in 1998 georganiseerd in Slot Loevestein en het Gorcums Museum ter gelegenheid van Gorinchem Cultuurstad 1998, ontwierp Hans Kentie de goudkleurige catalogus en het affiche. Hierop prijkt prominent de gouden stoel van kunstenaar James Lee Byars. Samen met de tentoonstellingsmakers koos Kentie dit “arrogante, zelfingenomen en extreme kunstwerk” als beeld voor het affiche. “Bij menig kunstwerk in de tentoonstelling moet je goed je best doen om te begrijpen wat de maker heeft bedoeld. De stoel staat daar model voor. Op mijn beurt heb ik de namen van de deelnemende kunstenaars brutaalweg midden op de stoel gezet. Toch wint de stoel”, zei Kentie in de Volkskrant van 1 oktober 1998 over zijn ontwerp.

Affiche Wat van waarde is…, met stoel van James Lee Byars, Gorcums Museum, 1998

Langlopende projecten
Studio Hans Kentie is door de jaren heen ingezet voor langlopende projecten met een sterk analytisch karakter. Vanaf 1993 ontwierp Kentie bijvoorbeeld in nauwe samenwerking met galeriehouder Gijs Potters het logo, boeken, affiches en uitnodigingskaarten voor Glasgalerie Leerdam. De galerie is in eerste instantie opgericht om het werk van ontwerper Floris Meydam te promoten. Meydam heeft er op aangedrongen dat Kentie de vormgeving van alle galerie-uitingen voor zijn rekening ging nemen. Tot de boekuitgaven behoren Floris Meydam designer (1997), Frank van den Ham. Pahit manis (1998), Floris Meydam glass (1999) en Neil Wilkin. Seeds of change (2001). In het kader van de samenwerking met het Nationaal Glasmuseum ontwierp Kentie tevens het affiche voor de dubbeltentoonstelling Solid perceptions van Menno Jonker in de galerie en het museum. 

Langlopend was ook de verbintenis met het Gorcums Museum. In 1995 ontwierp Kentie voor het in dat jaar geopende museum in het centrum van de stad een logo waarin de elementen water (blauw), kleur van de stad (rood) en indeling gebouw (horizontaal en verticaal) centraal stonden. Tot en met 2009 realiseerde hij tentoonstellingsuitnodigingen, affiches, kunstenaarsmonografieën en catalogi. Er verschenen publicaties over o.a. Arie Brinkman, Ad Dekkers, Ewerdt Hilgemann, Ad de Keijzer, Jan van Munster, Peter Struycken, De Stadscollectie en vele andere. Alles op een formaat van 20 x 20 cm en met titel en beeld als dragende factoren.

Van 2005 tot en met 2008 heeft Kentie jaarverslagen gemaakt voor Wolters Kluwer, een wereldwijd opererend bedrijf. Was het eerste jaarverslag nog strikt typografisch vormgegeven, in de daarop volgende uitgaven werden afbeeldingen aangebracht. Werknemers uit diverse delen van de wereld werden gefotografeerd en kregen een plaats in het jaarverslag. Portretfoto’s op groot formaat en quotes werden andermaal toegepast in de vormgeving van een beursstand in 2006 op de Frankfurter Buchmesse. De overgang van het platte vlak (boeken, brochures) naar de derde dimensie was al eerder te zien in beursstands voor Grontmij en tentoonstellingsconcepten voor de Hannema de Stuers Fundatie.

Het boek Tales of water (A child’s view) uit 2006 is een uitgave van Umbrage Editions in New York, in samenwerking met de International Union for the Conservation of Nature (IUCN), een internationaal instituut voor natuur en natuurlijke hulpbronnen. Het boek was een initiatief van fotograaf Taco Anema en Hans Kentie deed de beeldredactie en vormgeving. Het boek belicht de relatie van kinderen met water en werd gepresenteerd tijdens het World Water Forum in Mexico City in 2006. Anema ging in alle uithoeken van de wereld op zoek naar situaties die illustreren hoe de jeugd omspringt met water. De vormgever zocht vooral naar contrasten: water kan zowel levensreddend als bedreigend zijn.

Spread Tales of water. A child’s view, fotografie Taco Anema, IUCN, Umbrage Editions Inc., New York, 2006

Voor Essent in Arnhem werden het Financieel en CSR Report Essent NV 2007 vormgegeven. Bij ieder thema in het milieuverslag zijn infographics ontworpen en werden gebruikers/afnemers en leden van het personeel geïnterviewd en op een speciale manier afgebeeld in de verslagen. 

De Heineken Prizes for Arts and Sciences zijn zes prijzen voor wetenschappelijke en artistieke prestaties die in de jaren zestig zijn ingesteld door dr. Alfred Heineken. De Koninklijke Nederlandse Akademie van Wetenschappen kent elke twee jaar prijzen voor wetenschap en kunst toe aan vijf internationaal gerenommeerde wetenschappers en een zeer getalenteerde Nederlandse beeldend kunstenaar. Hans en Ward Kentie ontwierpen de corporate identity voor de Heineken Prizes en de Heineken Young Scientists Awards.

Docent
Tot 1992 was Hans Kentie docent grafische en typografische vormgeving aan de Akademie voor Industriële Vormgeving Eindhoven (huidige Design Academy) en de Academie voor Beeldende Kunsten St. Joost (huidige AKV St. Joost) in Breda en van 1994 tot 2012 aan de Hogeschool voor de Kunsten in Arnhem (huidige ArtEZ – Academie voor Art & Design). In de door Kentie vormgegeven publicatie Teachers work – Industrial Design in pictures van de Akademie Industriële Vormgeving Eindhoven (1990) typeert Anthon Beeke, hoofddocent Mens en Informatie, hem als volgt: “Kentie doceert het vak Typografie. Eigenlijk is dat een vorm van kunde. Een typografisch probleem is alleen maar op te lossen door alle mogelijkheden op een rij te zetten en ze vervolgens stap voor stap te analyseren en op te lossen. Kentie’s kracht is dat hij onze studenten heel goed in deze vorm van ‘georganiseerd denken’ kan sturen, zonder het musische – wat natuurlijk in dit vak ook zit – te verwaarlozen. De beeldende kunst is een van de belangrijkste voedingsbronnen waaruit hij put en waaraan hij zijn studenten blootstelt.”

Omslag De Wadden – Nergens ter wereld, Toon Fey, sfeerbeelden en beleving van het waddengebied, Uitgeverij Scriptum, Schiedam, 2013 

In een interview in het designtijdschrift Items verwoordde Godert van Colmjon de mentaliteit van het werk van Hans Kentie als volgt:
“Kentie vertelt dat hij vroeger zo goed saxofoon speelde en dat hij ooit geaarzeld heeft tussen grafisch ontwerpen en beroepsmusicus. Moderne jazz speelde hij, met mensen als Coltrane, Shepp, Parker en Mingus als zijn grote voorbeelden. En plotseling begrijp ik iets meer van het Hollandse en ook weer onhollandse karakter van zijn werk. Het is de kennelijk voorwaardelijke basis van een vast patroon, een stevig principe dat een diepgeworteld vrijheidsbeginsel in werking zet. De verloren jazzmusicus Kentie heeft de grafische ontwerpdiscipline gewoon verheven tot improvisatiekunst.” 

---

Hans Kentie
geboren op 15 november 1946, Leerdam

---

Auteur: Piet Augustijn (Gorcums Museum), 2016
Eindredactie: Sybrand Zijlstra
Portretfoto: Aatjan Renders